Danza a lúa en Santiago

Poema de Rsalía de Castro 

DANZA A LÚA EN SANTIAGO

 

¡Fita aquel branco galán,
olla seu transido corpo!

É a lúa que baila
na Quintana dos mortos.

Fita seu corpo transido
negro de somas e lobos.

Nai: a lúa está bailando
na Quintana dos mortos.

¿Quén fire potro de pedra
na mesma porta do sono?

¡É a lúa! ¡É a lúa
na Quintana dos mortos!

¿Quen fita meus grises vidros
cheos de nubens seus ollos?

¡É a lúa! ¡É a lúa
na Quintana dos mortos!

Déixame morrer no leito
soñando con froles d'ouro.

Nai: a lúa está bailando
na Quintana dos mortos.

https://www.youtube.com/watch?v=EYd-NGZCnPU



MAIO LONGO

Poema de Rosalía de Castro

 

MAIO LONGO

 

Mayo longo, longo mayo,

todo cubierto de rosa

para alguns tela de morte,

para outros telas de boda.

 

Mayo,longo mayo, longo

fuches curto para min

veu contigo a miña dicha

volveu contigo o fuxir.

 

Mayo,longo mayo, longo

 

Mayo longo, longo mayo,

todo cubierto de rosas

 https://www.youtube.com/watch?v=uJ8iWz-6q-g

AIRIÑOS AIRIÑOS AIRES

Poema de Rosalía de Castro

 

AIRIÑOS AIRIÑOS AIRES

Airiños, airiños aires,
airiños da miña terra;
airiños, airiños aires,
airiños, levaime a ela.

Sin ela vivir non podo,
non podo vivir contenta,
que adonde queira que vaia,
cróbeme unha sombra espesa.
Cróbeme unha espesa nube,
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada,
que a miña vida envenena.
Levaime, levaime, airiños,
como unha folliña seca,
que seca tamén me puxo
a callentura que queima.
¡Ai!, si non me levás pronto,
airiños da miña terra;
si non me levás, airiños,
quisais xa non me conesan,
que a frebe que de min come,
vaime consumindo lenta,
e no meu corazonciño
tamén traidora se ceiba.

Fun noutro tempo encarnada
como a color de sireixa,
son hoxe descolorida
como os cirios das igrexas,
cal si unha meiga chuchona
a mina sangre bebera.
Voume quedando muchiña
como unha rosa que inverna,
voume sin forzas quedando,
voume quedando morena,
cal unha mouriña moura,
filla de moura ralea.

Levaime, levaime, airiños,
levaime a donde me esperan
unha nai que por min chora,
un pai que sin min n'alenta,
un irmán por quen daría
a sangre das miñas venas,
e un amoriño a quen alma
e vida lle prometera.
Si pronto non me levades,
¡ai!, morrerei de tristeza,
soia nunha terra estraña,
donde estraña me alomean,
donde todo canto miro
tomo me dice: "¡Extranxeira!"

¡Ai, miña probe casiña!
¡Ai, miña vaca vermella!
Años que balás nos montes,
pombas que arrulás nas eiras,
mozos que atruxás bailando,
redobre das castañetas,
xas-co-rras-chás das cunchiñas,
xurre-xurre das pandeiras,
tambor do tamborileiro,
gaitiña, gaita gallega,
xa non me alegras dicindo:
"¡Muiñeira, muiñeira!"
¡Ai, quen fora paxariño
de leves alas lixeiras!
¡Ai, con que prisa voara,
toliña de tan contenta,
para cantar a alborada
nos campos da miña terra!
Agora mesmo partira,
partira como unha frecha,
sin medo ás sombras da noite,
sin medo da noite negra;
e que chovera ou ventara,
e que ventara ou chovera,
voaría e voaría
hastra que alcansase a vela.
Pero non son paxariño
e irei morrendo de pena,
xa en lágrimas convertida,
xa en sospiriños desfeita.

Doces galleguiños aires,
quitadoiriños de penas,
encantadores das auguas,
amantes das arboredas,
música das verdes canas
do millo das nosas veigas,
alegres compañeiriños,
run-run de tódalas festas,
levaime nas vosas alas
como unha folliña seca.
Non permitás que aquí morra,
airiños da miña terra,
que aínda penso que de morta
hei de sospirar por ela.
Aínda penso, airiños aires,
que dimpois que morta sea,
e aló polo camposanto,
donde enterrada me teñan,
pasés na calada noite
runxindo antre a folla seca,
ou murmuxando medrosos
antre as brancas calaveras;
inda dimpois de mortiña,
airiños da miña terra,
heivos de berrar: "¡Airiños,
airiños, levaime a ela!"

https://www.youtube.com/watch?v=BR3u7oVyknU



Cantiga do neno da tenda

Poema de Federico García Lorca

CANTIGA DO NENO DA TENDA

 

Bos aires ten unha gaita
sobre do Río da Prata
que a toca o vento do norde
coa súa gris boca mollada.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Aló, na rúa Esmeralda,
basoira que te basoira
polvo d'estantes e caixas.
Ao longo das rúas infindas
os galegos paseiaban
soñando un val imposíbel
na verde riba da pampa.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Sinteu a muiñeira d'ágoa
mentres sete bois de lúa
pacían na súa lembranza.
Foise pra veira do río,
veira do Río da Prata
Sauces e cabalos núos
creban o vidro das ágoas.
Non atopou o xemido
malencónico da gaita,
non viu o inmenso gaiteiro
coa frolida d'alas:
triste Ramón de Sismundi,
veira do Río da Prata,
viu na tarde amortecida
bermello muro de lama.

https://www.youtube.com/watch?v=lqYj8VDi92s

LONGA NOITE DE PEDRA

Poema de Celso Emilio Ferreiro 

LONGA NOITE DE PEDRA

 

O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazós dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.

https://www.youtube.com/watch?v=JNgmOhxaixw

A Rosalía

Poema de Curros Enríquez

 

A Rosalía

 

Do mar pola orela mireina pasar.

Na frente unha estrela e no bico un cantar.

E vina tan soia na noite sin fin,

que aínda recei pola probe da tola.

 

Eu que non teño quen rece por min.

A musa dos pobos que vin pasar eu.

Comesta dos lobos, comesta morreu!

Os ósos son dela que vades gardar.

 

Ai dos que levan na frente unha estrela!

Ai dos que levan no bico un cantar!

 

https://www.youtube.com/watch?v=-pumpts5jxQ

Lela

Poema de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao

LELA

Están as nubes chorando
por un amor que morreu.
Están as rúas molladas
de tanto como choveu.

Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro!
Quero mirarme
nas meniñas dos teus ollos.
Non me deixes
e ten compasión de min.
Sen ti non podo
Sen ti non podo vivir.

Dame alento das túas palabras,
dame celme do teu corazón,
dame lume das túas miradas,
dame vida co teu doce amor

Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro!
Quero mirarme
nas meniñas dos teus ollos.
Non me deixes
e ten compasión de min.
Sen ti non podo
Sen ti non podo vivir.

https://www.youtube.com/watch?v=i-pRs7eXRLc 

NEGRA SOMBRA

 Poema de Rosalía de Castro

NEGRA SOMBRA

 

Cando penso que te fuches
negra sombra que me asombras
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa
Cando maxino que es ida
no mesmo sol te me amostras
i eres a estrela que brila
i eres o vento que zoa
Si cantan, es ti que cantas
si choran, es ti que choras
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora
En todo estás e ti es todo
pra min i en min mesma moras
nin me dexarás nunca
sombra que sempre me asombras.

 

https://www.youtube.com/watch?v=s3e8BpXNdgU


A Xustiza Pola Man

           

Poema de Rosalía de Castro

A XUSTIZA POLA MAN

 

 Aqués que ten fama de honrados na vila

roubáronme tanta brancura que eu tiña;

botáronme estrume nas galas dun día,

a roupa decote puxéronma en tiras.

 

Nin pedra deixaron en donde eu vivira.

Sen lar, sen abrigo, morei nas curtiñas;

ó raso coas lebres durmín nas campías;

meus fillos...meus anxos!...que tanto eu quería

morreron, morreron coa fame que tiñan!

 

Quedei deshonrada, mucháronme a vida,

fixéronme un leito de toxos e silvas;

i en tanto, os raposos de salgue maldita,

tranquilos nun leito de rosas durmían.

 

- Salvádeme, ouh, xuices! - berrei... Tolería!

De min se mofaron, vendeume a xustiza.

-Bon Dios axudaime! - berrei, berrei inda...

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.

 

Estonces, cal loba doente ou ferida,

dun salto con rabia pillei a fouciña,

rondei paseniño... Ne as herbas sentían!

Ia lúa escondíase, i a fera dormía

cos seus compañeiros en cama mullida.

 

Mireinos con calma, i as mans estendidas,

dun golpe, dun soio! deixeinos sen vida.

I ó lado, contenta, senteime das vítimas,

tranquila, esperando pola alba do día.

 

I estonces...estonces cumpriuse a xustiza:

eu, neles; i as leises na man que os ferira

 

https://www.youtube.com/watch?v=_51ZfnJBafs