Poema de Rosalía de Castro
A XUSTIZA POLA MAN
Aqués que ten fama de honrados na vila
roubáronme tanta brancura que eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa decote puxéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en donde eu vivira.
Sen lar, sen abrigo, morei nas curtiñas;
ó raso coas lebres durmín nas campías;
meus fillos...meus anxos!...que tanto eu quería
morreron, morreron coa fame que tiñan!
Quedei deshonrada, mucháronme a vida,
fixéronme un leito de toxos e silvas;
i en tanto, os raposos de salgue maldita,
tranquilos nun leito de rosas durmían.
- Salvádeme, ouh, xuices! - berrei... Tolería!
De min se mofaron, vendeume a xustiza.
-Bon Dios axudaime! - berrei, berrei inda...
Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.
Estonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño... Ne as herbas sentían!
Ia lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.
Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe, dun soio! deixeinos sen vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.
I estonces...estonces cumpriuse a xustiza:
eu, neles; i as leises na man que os ferira
No hay comentarios:
Publicar un comentario