Poema de Curros Enríquez
A Rosalía
Do mar pola orela mireina pasar.
Na frente unha estrela e no bico un cantar.
E vina tan soia na noite sin fin,
que aínda recei pola probe da tola.
Eu que non teño quen rece por min.
A musa dos pobos que vin pasar eu.
Comesta dos lobos, comesta morreu!
Os ósos son dela que vades gardar.
Ai dos que levan na frente unha estrela!
Ai dos que levan no bico un cantar!
No hay comentarios:
Publicar un comentario